Każdy projekt i praca to oddzielna opowieść. W obiektach, które tworzę, staram się zawrzeć historię. Czasem w sposób dosłowny jak na przykład na moich ręcznie malowanych greckich wazach przedstawiających sceny z życia w XXI wieku. Za pomocą rozpoznawalnej ikony waz czarno i czerwonofigurowych ze starożytnej Grecji tworzę swoje wersje naczyń i maluję na nich to, co chciałabym przekazać przyszłym pokoleniom. Taka zabawa w kapsułę czasu. Wiele moich projektów nawiązuje do zabawy. Poza tym, że polecam zabawę każdemu na co dzień dla polepszenia nastroju, zabawa jest też przydatnym narzędziem projektanta. Dziecięca wrażliwość, ich sposób świeżego spojrzenia na świat, którego jeszcze nie znają, jest bardzo inspirujący. Kiedy stajemy się dorosłymi i zaczynamy już tak dużo wiedzieć o życiu i świecie, to nasza ciekawość jest zaspokojona i przestajemy się dziwić. Zachowując w sobie dziecko, możemy zobaczyć świat na nowo. Eksperymentować, bawić się materiałami i formą, rozwiązywać problemy w inny i niewymyślony dotychczas sposób.

Codziennym rytuałem wieczornym jest czytanie książek. Niestety aktualnie nasze córki (6 i 2 lata) preferują zupełnie inną literaturę i jeśli próbujemy czytać im razem, to kończy się to gryzieniem i ciągnięciem za włosy. Więc robimy to oddzielnie, ja zwykle ze starszą czytam jej coś po polsku a mój mąż z młodszą po duńsku. Albo odwrotnie. I potem razem zasypiamy. 

Drugim rytuałem jest wspólne tworzenie muzyki. Rasmus wymyśla melodię na gitarze, a dziewczyny śpiewają improwizowane piosenki, opowiadając w ten sposób o swoim, kilkuletnim dopiero, życiu. To idealny sposób na uspokojenie, mimo że w trakcie śpiewania skaczą z jednej kanapy na drugą. 

Ja jestem zdecydowanie szefem tego projektu! Uwielbiam to. Mogę spędzać całe noce na wymyślaniu co gdzie stanie i co gdzie zawiśnie. Wszystkie zmiany uzgadniamy razem z Rasmusem. On ma dobre oko i dobry gust więc razem podejmujemy decyzje. Ja uwielbiam montować, wiercić, malować i mam na to przestrzeń. Czasem starsza córka mi pomaga, bo ją też to wciąga. Dzieci dokładają się swoim bałaganem. Dom jest dostosowany do ich potrzeb. Mamy różne stanowiska do zabawy, nie tylko w ich pokojach. Już dawno pogodziłam się z tym, że jak się ma dzieci, to zabawki są wszędzie. I staram się to zawierać w swoich rozwiązaniach przestrzeni tak, żeby dom był dla wszystkich.